Nach der Sprechstunde

Einmol de Woch et Hannjups Jretche –
Et hätt sech wirklich staats gemag –
Em Blüsje on em neue Hötche
Ihr Saage all no Senzeg brag.

Dann soht et noch, adjüs lev Motte,
On pack sech rösteg en de Arm,
En jode Korf voll Ei’e on Botte,
Wor, wie et ankohm, gröndlich warm,

De wahten schon op fresche Ei’e,
Se spetzten, wenn et Jretche kohm,
De woren jot on auch nitt teue,
On jede krich su vil er nohm.

Drom bruch et auch nitt weit ze laufe,
Nur Botte noch, en wahre Staat,
Hat it em Dokte ze verkaufe,
En Trauveblätte opbewaht.

„Eja, Frau Dokte, jot gewoge,
De Motte soht, extra für öch,
Ech sollt de Dokte noch jett froge“,
Jing jot bezahlt dann aus de Köch.

Et jov ümsos noch flöck zwei Ei’e,
On satz sech op de Wartebank,
Doch, wie et drenn hürt eine schreie,
Do wurd et och at selve krank.

On als de Frau wor fot jegange,
Ging it zom Dokte flock erenn,
Dä hat ze schreive angefange,
De Sprechstond wor jo at erömm.

De Dokte büs: „Komm nächstens fröhe,
E besje flott, de Kleide aus!“
Dann dät er sech nitt jrus bemöhe,
Stellt weite seng Rezepte aus.

Dem Jretche wor et nitt zom lache,
Et hat wahrhafteg jetz seng Nut,
Jedoch wat woll et anesch maache,
Wor nitt mie blaß, et wor jetz rut.

Mein Jott, wat mag de Dokte welle,
Et mog sech schon et Blüsche op,
Stond do on schamp sech doch em stelle,
Dag drüve no, wat kütt do drop?

Dann, rein gewösche, nix zerresse,
Däht weite sech de Kleide aus,
No jo, de Dokte mos et wesse,
Dä kohm, on mog sech janix draus.

Besoch et vühr, besoch et henne,
On hurt sech och de Hätzschlag an,
Er kont, on kont am Jret nix fenne:
„No sag me doch, wat fehlt de dann?“

Et Jretche wurd no janz veläge,
Esu vürm Dokte do ze stohn,
Wat wor do jrus ze üveläge,
Et hat em doch nitt vill ze sohn.

„De Motte Scheck mech, soll öch froge“,
Ze kreische fing et Jretche an,
„Vill Grompre hätte me gezoge,
Ob ihr se düt Johr och wollt han?“

PETER DECKER

Autor