Bie me bei Fuhrmanns Alfons am Appeltrank on am Kluusterewein woren

Niederzissener Platt: Als sich Jugendliche im fremden Keller mit Getränken bedienten – Nach einer Erzählung von Klemens Jeub

Willi Fuhrmann

Mette der fuffziejer Johre joof et en Zesse e Kino on domet och Fileme ze sehn. De ahl Schmitz, also Schmitze Johann von der Wiertschaf am Schmitze Eck, hat e Stöck newech de Wiertschaf en Saal, der für Veanstaltunge genotzt wu’e, also Kermes, Fastelovend, Ve’einsfeiere vom Jesangsverein, Kerchekuur, onn su weide. Als dann Ähne aus Wasssenech, der en Burchbrohl e Kino hatt, inn jefrooch hätt, ob er dann net och do Fileme zeije dürf, hätte dem zoojesoht onn sujahr üwe em Enjang en dem ahle Saal en klääne Üwebau maache jeloht, en dem die Filmapparate stonnten on der Filmvorführer sohs.

Ech onn mein Kumpele wooren domols all su ömm de Zwanzech, onn do soss jo net vill loss wo’e em Doref on noch kaum Ähne Fernsehn hatt, wo’e datt Kino jo en janz doll Avwe’eselung. Samstachsowends jenge me dann miechstens en de Schmitze Saal onn dohten en Filem kucke, an „Ben Hur“ kann ech mech noch drann erinnere. Mir, dat wor ohs Klick.

Datt Kino em Schmitze Saal

Miechstens hann me no em Kino och e paar Zessene Frooleut jetroff onn met denne jätt vezellt. Me hatten jesehn, datt en dääl von dene Frooleut em Kinosaal woren, onn su soot dann ähne von der Kerle: „Loos me doch an et Schöffestöhlche john, do kunn die Frooleut no em Kino bestömmt och hin“. Datt hann me dur och jemaach, ech wähs nimme, ber all debei wo’e, ech sööt de Jeck, de Schmeckemäsche (Gerhard Jeub), Schreinech Alwis (Alois Jeub), de Dott’s Franz, Müllech Heinz aus Kölle, die domols en dem Warenechs Häusje em Owedorf wohnten, die fallen me noch en.

E Fass em Kelle

Bie me joot op der Bank onnesch der ahl Lenn am Schöffestöhlche soohsen, kohm Fuhrmanns Alfons und sein Froo Maria jähnüwwe von ohs aus ihrem Haus onn jengen et Owedorf eropp, also Richtung Wehr. „Na, ihr Jonge, bo waat ihr dann dropp?“, freech de Alfons noch onn mier sooten: „Op de Frooleut.“ – „Onn boo joht ihr dann noch hinn?“ frechen mi’e de Alfons. „Mir john bei de Schwoore Pitte enn et Owedorf“. Bie die Zwää jooht fott woren, mähnt de Schreinech Alwis, „der Alfons mich doch ömme su en joode Appeltrank, der hätt bestömmt noch e Fass em Kelle, do möhten me jetzt drann kumm, dat ess och jakäh Problem, ech wääs bo de Schlössel von de Hausdür leiht, der ess ömme owe op der Enfasung üwe de Dü’e“.

Mir packten ohs op, onn tatsächlech, do looch der Schlössel, onn schon worenme bei Fuhrmanns em Haus. „Jetz maaachen me et ohs he jemöötlech, onn waaten bes die Frooleut häämkummen“. Die Frooleeut, datt woren et Malene on et Angnes, die do met ihre Ällere wonnten on Jelääse Siska, bat e paar Häuse weide en de Hooesch jewonnt hätt. Me wossten, dat em Haus noch der Nachkömmling von dene Fuhrmanns, der klääne Willi wo’e, awe der moht jo en et Bett ihe der Alfons on et Maria zom Jelääse Pitte on et Mariche jengen. Me hann ohs dann en de Stuff ömm de Dösch erömm jesatt on e paar von der Kerle sein dann en de Kelle jejange. Ech hatt en Wassekessel, der om Herd stonnt, ledech jemaach on sein och en de Kelle. Do soochen me dann, datt do tatsächlech noch zwää 100-Litte-Fässje woren on an ähnem wo’e en Kranne drann, domet me den joode Appeltrank afzappe konnt.

Ech hat awe noch jätt beseres entdeckt, en Korvflasch met Kluusterewein. Domet hann ech dann den Wassekessel voll jemaach. Dann hann me ohs den Appeltrank on den Kluusterewein schmecke jeloos. Op ähmol hu’et ech de Hausdü’er john. Et Kino wo’e noch net aus onn de Alfons onn et Maria blivven miechtens och länge bei Jelääse. Konnt datt sein, der der klääne Willi opjestanne wo’e, awe bo well der dann hin? Ech hann et Fenste no de Strooß opjemaach on soch jeraht noch, bie der Jong em Schloofanzuch et Owedoref oropleef. Jetzt wo’e datt klor, der leef zo seine Ellere onn doot dene vezelle, datt e Paar Kerle en de Stuff setze dääten, die do net hinjehuurten. Bat machen me nau? Et hätt jo nix jenötzt, wenn me jetzt äänf-ach avjehaue wären, me bliffen also doo on dääten waate, bes de Alfons, et Maria on der Willi zeröckkohmen.

Ech heelt de Stroos em Ooch. Ömm en joode Endruck ze maache, hann me ohs de Paulinus jehollt, denn ausenanne jeresse, su datt jede e Blaat en de Hänn hehlt on woren janz andächtech am lese, bie der Alfons als iechtes en et Zemme kohm. Et fehl üwehaupt käh büüs Wo’et: „Batt es datt dann“ soot der Alfons nur, „hann me Besuch krieje?“Ja, sooten mir, me wollten ösch emol besökke, awe et wo’e kääne do, hann me jedaach, dann waatenme noch jätt, bess datt ähne kütt“.

En klään Wiertschaft mem Lewensmettellade

E besje spääde kohm et Maria och mem Willi, der dann jereck widde en et Bett jescheckt wu’e. Weil me jo die Jelässe mem Apeltrank ledech jedronk on widde fottjestalt hatten, onn der Kluusterewein jo em Wassekessel wo’e, hann me su jedohn, als hätten me Du’esch on em Alfons den Vürschlaach jemaach, datt me bei Meer-tens jengen, en Kaste Bier holle, die hatten dur noch op. Meertens, dat wor en klään Wiertschaft mem Lewensmettellade direkt newech de Kerech, also nur fufzech Mete weit fott. Datt hann me du’e och jemaach, onn jeede, och de Alfons, mooch sech en Flasch Bier op.

Jetzt hattenme jo noch en dem Wasserkessel jätt Kluusterewein, ech wollt doch, datt datt net opfehl, dur hann ech jesoht: „Ech kreijen Bauchpein von dem kahle Bie, ech mohs unbedingt jätt warem Kesselswasse trenke“. Dur sein ech dann an den He’ed jange, bo ech den Wassekessel widde hinjestallt hatt, hann me e leddech Jelaas jehollt on sein an en Spöhlbecke re’echs newech de Dür jejange. „Ooch,“ hann ech jesoht, „ech trenken jo su je’e Kesselswasse“, onn hann me e Jelaas ausjeschudde. Ech hatt mech att mem Röcke zo de Leut hinjestallt, awe et Maria sohs esu, datt et sehn konnt, bie ech aus dem Jelaas trenke doot. „Bat häss de dann do für e ruut Wasse“? frech et mech op ähmol, kohm kucke on sooch, datt en dem Jelaas käh Krannewasse, sondern Kluusterewein wo’e. „Do Alfons“, sööt et Maria, „häste jesehn, die Kerle woren am Kluusterewein, bie seit ihr dann do dran kume?“ – „Jo“, söt ech, „mir wessen doch, bo et en eure Kelle jäät“. Jetzt wor et jo ejahl, me woren subisu opjefalle.

Schelmestöcke jelappt

Wenn ech heut, mie bie 60 Johr spääde, dodrann denken, batt me oos domols all für Schelmestöcke jelappt hann, kann me nur fruh sein, datt net mie passiert ess. En en frömm Wohnung ze john, do Appeldrank on Kluusterewein „ze klaue“, datt wär heut üwehaupt nimmie mühelech. De Polizei wär jeroof wure, mir kräächen e Verfahre an de Hals wäjen Hausfriedensbruch on Diebstahl onn möhten dat joode Jesöff och noch bezalle. Nä, bat wo’e datt fröhe doch alles vill jemöhtleje, me kannt all Leut em Dorf on kähne wo’e ähnem büs, wenn me su jett jelappt hatten.

Dat konnt me awe och net üweall maache, mir wosten, dat met ze jede Zeit zu denne Fuhrmanns john konnten, denn die hann nie en Besuch erausjeschmesse. De Alfons wo’e ohs wäjen dem Vürfall üwehaupt net büüs onn me hann spääde, wenn me ohs jetroff hann, noch oft dodrüwe jelaach.